İyi ki doğdun!

O kadar çok karalayıp yeniden yazdım ki bu yazıyı bir türlü istediğim gibi olmuyor ama olamaz da sanırım!
Nereden başlasam ki söze…
Nasıl anlatır ki bir anne duygularını oğluna, hangi sözcükleri seçer ki insan böyle zamanlarda…
Kelimelerin kifayetsiz kaldığı bir an daha işte…
Anne olduktan sonra ne kadar çok gelgitler yaşıyor kadın iç dünyasında bir bilsen!
Ne kadar çok “ama” diyor, ne kadar çok sorguluyor kendini “yetersiz miyim” ben diye…
Süslü sözlerin arkasına saklanmak yerine sadece gözleriyle belli ediyor sevgisini…
O an değişiyor işte her şey!
Kucağına alır almaz sihirli bir değnek değiyor sanki insanın üzerine…
Daha 23 yaşındaydım sana “anne” olduğumda…
Nasıl tutacağımı, nasıl emzireceğimi, nasıl yıkayacağımı bilemedim önceleri…
Sonra alıştık birbirimize…
Bağlandık, kenetlendik…
Gelişinle aslında biz “aile” olduk, tamamlandık…
Hayatımızı değiştirdin, başka bir anlam kazandık seninle…
İlk adımların, ilk sözcüklerin, “anne” deyişin bayram yerine döndürdü evimizi…
7 yıl oldu seni kucağıma alıp kokunu içime çekeli…
Sadece 7 yıl.
Asırlardır birlikteyiz sanki…
8. yaş gününü kutlayacağız şimdi de…
Büyük bir sevinçle hem de…
İyi ki varsın,
İyi ki doğdun anneciğim…
Seni çok ama çok ama çok seviyorum…



Not: Mumlardan da anlaşılacağı gibi fotoğraf 4. yaş gününe ait. Şimdi kocamannn bir adam oldu benim oğlum!

Ellerinizden öper!