Alışmak...

Oğlum kreşe hala alışamadı...
İnsan bünyesinin hayattaki yeni değişikleri kabullenmesi için altı ay'a ihtiyacı olurmuş.
Sabırla bekliyorum.
Ağlayıp sorun çıkarmıyor ama biliyorum ki isteyerek gitmiyor.
Sırf bizi kırmak istemediği için gidiyor.
Ben sadece arkadaşlarıyla vakit geçirsin, yaşıtlarıyla oynasın ve az buçuk da olsa yeni bir şeyler öğrensin diye kreşe başlamasını istedim.
Yoksa babannesi şahane bakıyor torununa...
Ama hala her gidişinde (özellikle ben bırakıyorsam) gözleri küçülüyor,dudakları kıvrılıyor.
Ve öyle bir el sallıyor ki kendimle savaşıyorum.
Okuldayken arkadaşlarıyla eğlendiğini ve yaramazlıklar yaptığını anlıyorum kurduğu cümlelerden.
Ama çalıştığım halde beni çok özlediğini bahane ediyor.
Zamanla alışır diyorum.
Artılarını düşündükçe sabret diyorum.
Çekingenliğini üzerinden atmaya daha atak olmaya başladı bile.
Atasözü bile ezberlesi...

"Ayağını yorganına göre uzat"...

Aralık ayının ortalarında yapacakları gösteride Oğlum meyve olacakmış.
Bu yüzdende çok heyecanlı ve endişeli...

Bekliyorum sabırla anne bugün okul yok mu diye soracağı günleri...
Şimdilik yatmadan önce
- Annee
- Yarın okul yok dimi diye soruyor.
Eğer yoksa
- Olleyyy...
Varsa da,
- Yemek yemek yok dimi ? diye soruyor.
Büyüdükçe geçecek, biliyorum.

Zaman en iyi ilaç olacak sanırım alışmak için.
Alışacak...