Bayram Telaşı

Ahhh o eski bayramlar diyecek yaşta değilim belki ama çocukluğumdaki tadı şimdiki bayramlarda bulamıyorum maalesef!
O heyecan ve yaşanmışlık duygusu yitip gitti sanki.
Kaç yıl geçti ki aradan…
Ne çabuk değişti dünya…
Oysa hatıralarım nasıl da canlı.
Dün gibi…
Gözlerimi kapıyorum tam karşımda işte…
2 katlı, kocaman ahşap bir ev.
Merdivenleri, kapısı, penceresi her yeri yaşanmışlık kokuyor…
Taş avluda bir dolu ayakkabı var.
Ev kalabalık…
Yan tarafında küçücük bir bahçe, mis kokulu…
Koca babaannem {dedemin annesi} domates, biber toplamış..
Anneannem {o artık bir melek} mutfakta tüm neşesiyle yine leziz bir sofra kuruyor.
Ispanaklı pideler pişmiş, cevizli lokum ve köy ekmeği yeni çıkmış fırından…
Çay güğümde fokurduyor…
Kuzine çıtır çıtır yanarken sadece etrafı değil içimizi de ısıtıyor.
Odaların kapıları açılıyor bir bir…
Annem, teyzem, dayım…
Üç kardeş ve onların 10 çocuğu…
Kalabalık ve neşeli bir sofranın etrafında toplanmışız…
Taze köy ekmeğinin üzerine tereyağı sürenler, ev yapımı reçeli, marmeladı kaşıklayanlar..
Sütün kaymağından yapılan dartı’ya hücum edenler…
Köy yumurtasını tokuşturmaya çalışanlar…
Peynirin, zeytinin ve sofradan eksik olmayan kahkahanın tadına varanlar…
Daha neler neler…
İşte benim büyüdüğüm bayram sofrası, cebimdeki harçlığımla kendimi zengin zannettiğim çocukluğum…
O günler nasıl da güzeldi…
Dijital ve sanal değildi dünya…
Sms ile bayramın kutlanacağı aklımıza bile gelmezdi!
Ve bayram “tatil” geliyor diye güldürmezdi yüzleri…
Şimdi ben o yılları yaşayan belki de ‘son’ nesil olduğum için sevinmeli miyim?
Yoksa oğlum için üzülmeli mi?

İyi bayramlar...