Bir yıl daha geçti..

Koskoca bir yılı daha ardımızda bırakıyoruz.
2000’li yıllar hayal gibi gelirken 2010’a merhaba diyeceğiz.
Şaka gibi resmen…Zamana yetişmek mümkün değil galiba!
Bir yerlerde bir şeyler hep kaçacak ve biz de yine olmadı diye üzülüp duracağız.
Yarım kalan işler, ihmal edilen ilişkiler, ertelenen hayaller ve bahaneler hayatın gerçeği olarak duracak yerli yerinde.
Ne zamana kadar, nereye kadar!
Hep diyorum ki bu yıl “başka” olsun.
Ama ben hala “aynıyken” nasıl olacak ki o?
Nasıl boş vereceğim her şeyi?
Nasıl daha az dolacak gözlerim?
Nasıl daha az keşke diyeceğim?
Karamsarlıktan nasıl kurtulacağım?
Kendimi, hayatı ve yaşanılanı sorgulamaktan nasıl vazgeçeceğim?
Nasıl, nasıl, nasıl…
Aslında bu “nasıl’ı” bir kenara bırakıp yeni yıl’a odaklanmam gerek.

Çünkü yeni yıl demek yepyeni umutlar, hayaller, beklentiler demek.
Yeni yıl demek düşlere yaklaşmak demek.
Yeni yıl yaşlanmak ve aslında büyümek demek.
En zoru da bu galiba “büyümek”…
Büyüdükçe daha fazla şeyi sırtlamak ve daha fazla dertlenmek demek!
Zorluklarla tek başına savaşmak ve yorulduğunda “offf” diyememek demek…
Kederle yoğrulmak, kaderle boğuşmak ve daha fazla iç çekmek demek…
Keşke büyümesek…
Büyümeseydik!
Büyümeseydim!
En büyük derdim sınavdan kırık not almak olsaydı çocukluğumdaki gibi…
Keşke!



Ben 2010’dan içimdeki çocuğu kaybetmemeyi diliyorum.
Gözlerim bu ağaçtaki gibi hep ışıl ışıl olsun.
Daima…
Hoş geldin yeni yıl, merhaba 2010