Yanınızda uyuyabilir miyim?

Çok sıkı kuralları olan bir anne değilim ben.
Keza eşim de öyle…
Bizim için oğlumuzun “anlık” mutlulukları kurallardan çok daha önemli!
Mesela Alper bizimle yatmaya bayılıyor.
Bu gece sizinle uyuyabilir miyim sorusuna “evet” yanıtını aldığında yüzünde oluşan tebessüm koca yatakta dip dibe uyumaya değiyor!
Bebekken de öyleydi zaten…
Düşünsenize bütün gece emen bir çocuk {2 yaşına kadar emzirdim ve sanırım bırakmasaydım hala emmeye devam ederdi!} ve sabah işe giden bir anne…
Bazı geceler ben kendimi oğlumun yatağında uyuya kalmış buluyordum bazen o bizim yatağımızda rüyalara dalmış oluyordu.
İki oda arasında büyüdü bir şekilde!
Zaten 15 yaşında anne – babasıyla uyuyan kaç çocuk var ki?
Sanırım “hiç”…
Eee o zaman keyfini çıkaralım bu ânın diyorum ama yanlış mı yapıyorum-uz diye de sorgulamaktan alamıyorum kendimi!
Ebeveynliğin yazılı ve mutlak kuralları var mı sizce?
Gecenin bir vakti “anneeee yanıma gelll” diyen bir çocuğa hayır olmaz demek daha mı doğru!
Ya da “ortanıza yatıcam” diyerek aramıza sızmaya çalışan bir çocuğa hadi bakalım doğru odana demek mi gerekiyor!
Gerçi Alper yanımızda öyle tatlı uyuyor ki kurallar boş geliyor o an!
Bu da mazi olacak diye de fazla dert etmiyorum açıkçası.
Birçok şey gibi bu dönem de geçecek biliyorum.

***

Anlayacağınız bizim yatak odası uzun zamandır “üç” kişilik…
Alper iki oda arasında dolaşıp duruyor genelde…
Biz alıştık.
Siz de durumlar nasıl? Nasıldı?

Deliksiz uykular, güzel rüyalar…