Ben Seni Ne Çok Sevdim!

“Seni Seviyorum”, “Seni Çok Seviyorum”, “Sensiz Yaşayamam”, “Ben seni ne çok sevdim” diyenler olmuştur mutlaka hayatınızın bir döneminde…

Kimine inandınız, kimine kıymet verip yüreğinizin derinliğine sakladınız, kimini ise umursamadınız bile!

Belki “o” sözün üzerine birlikte yola çıkıp yarı yolda kaldıklarınız, yarı yolda bıraktıklarınız ya da elini sımsıkı tuttuklarınız da olmuştur.

Belki sadece söylenen “o” sözün büyüsüne kapılıp aşka şans vermişliğinizde…

Kimi zaman kazandınız, kimi zaman kaybettiniz.

İyi de sevgide nedir sizin kıymet verdiğiniz?

Mutlu bir aşk için ölçüleriniz, beklentileriniz neler?

Dürüstlük, sadakat, özveri, sabır, anlayış, tutku, vs… şart mı yoksa yüreğinize dokunması yeterli mi?

Ya da sizce bir ilişki de “beklemek” şart mı?

Beklentili bir sevgi olur mu?

Hıncal Uluç bir yazısında demişti: “Beklentili bir sevgi yoktur. Sadece sizi siz olduğunuz ve sevmekten başka beklentisi olmayanlar gerçekten sevmiştir.” diye...

Bu devirde beklentisiz bir sevginin varlığına inanmak öyle zor ki!

Öyle bir düzen var ki yaşamda sadece verdiğiniz ölçüde alıyorsunuz. İlişkilerde, dostluklarda, komşuluklarda karşılıklı her şey!

Haliyle adım atmaya korkuyor insan. Sevildiği ölçüde, sevildiği biçimde karşılık veriyor ve hep temkinli duruyor hayata karşı…

Kendini bırakmak aşka ya da bir dosta o kadar zor ki kimse şartları zorlamaya yanaşmıyor. Akışına bırakıyor herkes…

Metropollerde yaşanan “mutsuzluğun” en büyük sebebi de bu belki!

Oysa zoru seçmek, o sancıyı göğüslemek, başa döndürse de bazen daha doğru değil mi?

“Sevmek bir yaşam sanatıdır” demedi mi edebiyat öğretmenimiz!


Sevgiler eskimez, sevilenler değişse de o sevgi kalbinizin bir yerinde tortulaşır ve zaman zaman kendini hatırlatır diye okumadık mı romanlarda…

En güzel aşk filmlerinin bir numaralığı replikleri hep “sevgi” üzerine kurulu değil mi?

E o zaman etraftaki bu “sahte” ilişkiler neden?

Bize anlatılanlar “masal” mıydı yoksa!

Yoksa ben mi yanılıyorum?