Anneme..

9 Mayıs 2010, yani bu Pazar…
Çok özel ve önemli bir gün…
Çünkü anneler günü...
Kaçıncı defa kutluyoruz seninle bu günü anne…
Dur bir düşüneyim diyecek kadar olmadı değil mi henüz?
30 yıldır benimlesin, benim annemsin…
İyi ki!
Bu yıllar daha da artacak zamanla, ben gün geçtikçe daha da çok seveceğim seni…
Daha çok bağlanacağım, daha çok korkacağım kaybetmekten seni…
Daha çok “iyi ki benim annemsin” diyeceğim…
Senin kadar güçlü bir anne değilim, senin kadar yormadı belki yaşam beni ama ne de olsa bende bir anneyim artık!
Şimdi seni ve endişelerini çok daha iyi anlıyorum.
Anne olunca anlarsın sende demiştin ya vakit geldi işte…

Senin sayende güzel bir çocukluk geçirdim.
Çok kolay değildi belki ama geçmişe dönüp baktığımda “keşke” demiyorum anne…
Sabahları sıcak bir odaya uyandım hep…
Güzel bir kahvaltı buldum başucumda…
Camın önünde, sobanın yanında örerdin hep saçlarımı hatırladın mı?
Ben hiç unutmuyorum anne!
Yaşadığımız her şey, her an aklımda…
En çok neyi severdim bilir misin?
Uzun ve kalabalık sofralarda eski günleri, gençliğini, yaşadıklarını anlatmanı…
Başrolde hep sen vardın…
Bir film karesi gibi geçerdi gözümden, masal gibi gelirdi hatta…
Hep yanımdaydın sen, yanımızda…
Üç kardeş okuldan dönerdik ve kapıyı hep sen açardın.
O zili çalmanın tadı bile bir başkaydı anne…
Hastalanınca iyileşeceğimi bildim.
Yorulduğumda sırtımı sana yasladım. Nefes aldım, dinlendim.
Bildim ki hata da yapsam annem hep yanımda, arkamda…
Belki de o yüzden hiç korkmadım ben anne…
Sadece seni kaybetmekten, sensiz bir güne uyanmaktan korktum galiba…
Sen hep yanımda ol…
Seni çokkkk seviyorum anne…

Bana tüm kattıkların, öğrettiklerin, kazandırdıkların için TEŞEKKÜR ederim sana.
Yaşadığımız kötü günler, kötü anılar ve varsa kırgınlıklar umarım geçip gitmiştir...
“Anne dedim ya ben sana en değerli hazine olsun, o da başımın üstüne taç olsun...”

Umarım bende en az senin kadar iyi, senin kadar güçlü bir anne olurum oğluma...
Seni çok seven kızın...