11 yıl önce..

Tarih 17 Ağustos 1999, saat 03.02’yi gösteriyordu 45 saniyelik felakete uyandığımızda…
Nasıl bir uğultu vardı dışarıda tarifi mümkün değil!
Doğa kavga ediyordu sanki!
Gökyüzü kızıla boyanmıştı, sanki kıyamet kopuyordu…
İnsanın doğa karşısında çaresiz kaldığı dehşet dolu bir an işte…
Etrafta kopan çığlıklar, yıkılan binaların gürültüsü ve habersizlik…
İnsan başına ne geldiğini, felaketin büyüklüğünü kestiremiyor ki!
Acaba sevdiklerimize bir şey oldu mu diye nasıl da zor etmiştik o gece sabahı…
Sonra ne çok insanı verdik toprağa, ne çok ölüme şaşırdık, ne çok üzüldük…
Aradan 11 Yıl geçti ama sanki dün gibi!
Acı hala aynı acı, hala “cızz” ediyor yürekler!
Aslında ne kadar çok şey değişti geçen zamanda ne kadar başkalaştı yaşamlar ama korkular hep aynı işte…
Küllenmiş bile gözükse de, acılar hala taze.
Hala en ufak bir sallantıda yüreğimiz ağzımıza geliyor.
Hala başka yerlerde deprem olduğunda başa sarıyoruz filmi…
Hala sıcak yaz günleri ürkütüyor “o” gün gibi…
Hala yastığa başımızı koyduğumuzda “acaba” diyoruz!
Acaba yeniden yaşanacak mı sorusu çıkmıyor ki akıldan…
“O” an silinemiyor işte bir türlü bellekten!
Korkuyoruz.
Elimizde değil!
Binlerce insanı kaybettik o gün!
Binlerce çocuk öksüz kaldı, bir dolu anne – baba yüreğine taş bastı!
Bir sürü insan bir uzvunu bıraktı, en kötüsü de umutları kaldı taş yığınlarının altında…
Nasıl unutulur ki!
Nasır unutur ki insan!


“Yüzyılın felaketi” olarak adlandırılan Gölcük Depremi’nin üzerinden 11 yıl geçti.
O günden beri acı ve korku kardeş oldu bize…
Zaman hızla geçse de üzerinden unutamıyor işte bir türlü insan…
Depremde yitirdiğimiz tüm hemşerilerimize Allah’tan rahmet diliyorum.
Allah bir daha yaşatmasın…
Hepimizi korusun…