Komik, buruk, sıcak, içten, naif bir İclal Aydın vardı sahnede.
Kendiyle, yeni kestirdiği saçları ve aldığı kilolarla alay etti önce...
Sonra hikayesini anlattı bir bir...
Kitaplarında tanıdığım "o" kadının hiç değişmeyen "bizden" hali, çocuk ürkekliği ve melodilerle süslediği iki perdelik oyunu içimde daima var olan, o hüzünlü kadını yeniden ortaya çıkardı.
“9 evlat, 29 torun, 38 torun çocuğu bıraktı ardında dedem... 110 yaşındaydı öldüğü zaman... Ezdiler... Osmanlı İmparatorluğu... Ermeniler ve Türkler.... Hamidiye alayları ve korucular... Yüzyılın bütün savaşları... Bütün isyanları... Türkiye Cumhuriyeti’nin bütün hükümetleri, bütün darbeleri, kurulup kapatılmış bütün partileri... Elektiriğin, radyonun, telefonun ve televizyonun dünyasını değiştirdiği günleri... Dijital santralleri, duble yolları ve uyduları... Tek eşinin, çocuklarının, torunlarının ölümünü.... Yüz on yıllık yolculuğunda hepsini gördü de bir “sulh” yetişmedi son nefesine... Bir de tapular... Elazığ’dan Ankara’ya, Ankara’dan Berlin’e, Berlin’den İstanbul’a uzanan hikayemizi düşündüm çoluk çocuk mezarlıktan dönerken... Arkama dönüp bir baktım da.. Biz Türkiyeyiz dedim.. Biz bu toprağız... “Sicilya’dan NewYork’a bir serüven” desem daha mı evrensel olurdu hikayemiz?” diyerek yaşamından kesitler sundu sinevizyon eşliğinde...
Sözcüklerin arasına Kızım'a adlı albümünden bir kaç şiir serpiştirmeyi de ihmal etmedi.
Sulugözlü bir Terazi kadını olarak ben bolca ağladım.
Arada gülsem de yazıdıklarından ve televizyon'dan tanıdığım İclal Aydın ile sahnede göz göze olmak, kulise gidip tanışmak çok çok keyifliydi...
Yerinizde olmak isterdim inanın ne güzel anlatmışsınız izlenimlerinizi...teşekkür ederim bir İclal Aydın seveni olarak.:)
YanıtlaSilMelanikoli; çok keyifli bir akşamdı dökülen tüm gözyaşlarına rağmen... Darısı başınıza diyeyim o zaman :))
YanıtlaSilevet darısı başımıza:)bu arada bende sulugözlü bir terazi kadınıyım...ve çoğu zaman iyi ki terazi yim derim:))terazi yi ve terazileri severim:))
YanıtlaSilPınarpare; aynen, bende :))
YanıtlaSil