Kimlere hayransınızdır?
Yada keşke o ben olsaydım dediğiniz bir kadın var mıdır?
Bazı kadınlar vardır güzellikleriyle, giydikleriyle dikkati üzerine çeker.
Bazıları da duruşları,bakışları ve konuşmalarıyla hayranlığınızı kazanır.
Hayran olunan bir kadın mıyım bilmiyorum ama hayatıma renk katan kadınlara bağlılığım vardır.
Ve hayatımda hayranı olduğum kadınların payı büyüktür.
Bana ne mi kattılar ?
Yaşamıma ışık tutmuş,günümü aydınlatmış,gülümsememi sağlamış,ufkumu genişletmişler daha ne olsun…
Gençlik yıllarımdan itibaren fanatik bir Ayşe Arman okuruyum.Röportaj verdiği dergileri bile alıp biriktiririm.
O’na olan bağlılığım tutku derecesindedir.
Sevinci bana yansır,üzüntüsünü görmezden gelemem…
Sadece bir özenti değil içimden gelen bu…
Hiç tanımadığın bir kadını neden sever insan diye de soruyorum bazen kendime ama net bir cevapta bulabilmiş değilim henüz!
Sadece,
Sesini duyduğun ve dokunmadığın bir insanı kendine arkadaş yapabiliyormuş hayat…
Tek taraflıda olsa bazı şeyleri insan içinde yaşamalı…
Ama o’nun içi ve dışı yok.
O kadar şeffaf ki…
Bayılıyorum bu pervasızlığına ve cesurluğuna…
Ayşe gibi cesur olamam belki ama iyi ki bir gazetenin 6.sayfasında çıkmış karşıma…
Buna da şükür !
Hayatın sundukları karşısında herkes bu kadar şanslı olamasa da okumakta iyi gelebiliyor
Özellikle hayal kurarken ...
Ana fikir şu; Ayşe Arman benim hayatımda bir Duvar’dır.
Yaslandığım…
Yada keşke o ben olsaydım dediğiniz bir kadın var mıdır?
Bazı kadınlar vardır güzellikleriyle, giydikleriyle dikkati üzerine çeker.
Bazıları da duruşları,bakışları ve konuşmalarıyla hayranlığınızı kazanır.
Hayran olunan bir kadın mıyım bilmiyorum ama hayatıma renk katan kadınlara bağlılığım vardır.
Ve hayatımda hayranı olduğum kadınların payı büyüktür.
Bana ne mi kattılar ?
Yaşamıma ışık tutmuş,günümü aydınlatmış,gülümsememi sağlamış,ufkumu genişletmişler daha ne olsun…
Gençlik yıllarımdan itibaren fanatik bir Ayşe Arman okuruyum.Röportaj verdiği dergileri bile alıp biriktiririm.
O’na olan bağlılığım tutku derecesindedir.
Sevinci bana yansır,üzüntüsünü görmezden gelemem…
Sadece bir özenti değil içimden gelen bu…
Hiç tanımadığın bir kadını neden sever insan diye de soruyorum bazen kendime ama net bir cevapta bulabilmiş değilim henüz!
Sadece,
Sesini duyduğun ve dokunmadığın bir insanı kendine arkadaş yapabiliyormuş hayat…
Tek taraflıda olsa bazı şeyleri insan içinde yaşamalı…
Ama o’nun içi ve dışı yok.
O kadar şeffaf ki…
Bayılıyorum bu pervasızlığına ve cesurluğuna…
Ayşe gibi cesur olamam belki ama iyi ki bir gazetenin 6.sayfasında çıkmış karşıma…
Buna da şükür !
Hayatın sundukları karşısında herkes bu kadar şanslı olamasa da okumakta iyi gelebiliyor
Özellikle hayal kurarken ...
Ana fikir şu; Ayşe Arman benim hayatımda bir Duvar’dır.
Yaslandığım…
Bu yazının altına gönül rahatlığıyla imzamı atabilirim :)
YanıtlaSil