Belkiler...

Kötü şeyleri aklınızdan uzak tutun ki hayatınıza fazla yaklaşamasınlar.

Bu bir tez değil belki ama ben doğruluğuna inanıyorum.
Zihnimizde pozitif düşünceleri ne kadar çok barındırırsak yolunda giden işlerin sayısı da o kadar artar.

İleriye yada geçmişte yaşananlara umutla bakabilme yeteneği çocuklukta başlıyor aslında.
Küçük bir çocukken incinen kalbi saramamışsak, huzursuzluklarda bir türlü peşimizi bırakmıyor.
Ve böylece sürüp giden karmaşanın içinde yok olan hayaller,
Gerçekleşemeyen istekler,
Eksilen sevgiler,
Ve daima artan “belkiler” le yaşam, içinden çıkılmaz bir hal alıyor.

Küçüklüğünde ve hala yüreğinin en gizli köşesinde babasını özleyen bir kız çocuğu olarak erkeklere, hayata ve geleceğe karşı önyargısız olamıyorum.
Yaşadığımız ve Babamın yaşattığı tüm acılara rağmen benden uzakta da olsa babamın hayatta oluşu tüm suskunluğuma değiyor.
Nerden başladı, nerde bitti bu yazı…

Baba sevgisinin yoğun işlendiği filmler yorar beni.
Tıpkı bu yazı gibi...

Kalbime dokunan,
Acılarımı yüzüme vuran,
Ve geçmişin yaralarını kanatan düşünceleri aklımdan uzaklaştırmaya çalışsam da, yaşananlar var oldukça unutulmuyor ki…

Geçmiyor ki…