Alya, beni güldürdü...

Ayşe Arman'a olan hayranlığım daha önce yazı konusu olmuştu. Beni güldüren, ağlatan, şaşırtan, heyecanlandıran bir çok yazı yazdı bu güne kadar. 10 küsür yıldır aralıksız okurum Hürriyetteki yazılarını. Bu gün ki yazısından mini bir alıntı yapıyorum. Ben çok eğlendim okurken...

NOT:"Alya Mey Dormen" 3,5 yaşında. Zamane çocukları gibi afacan, zeki ve hazır cevap bir çocuk. Tanımıyorum ama annesinin yazılarından çıkardığım sonuç bu.



Yaş 3.5... Dil pabuç

"Hadi çabuk hazırlayalım kahvaltıyı açlıktan öleceğim" diyorum...

Alya başlıyor ağlamaya "Ölmeee, ölmeee..."

Babaçiye’de söyle, "O da artık yaşlanmasın, dursun!"

* * *

"Dananın kuyruğu koptu" diyor Necla.

"Nasıl yani?" diye atlıyor Alya.

"Nasıl kopar, ne olmuş da kopmuş, canı çok acımış mı?"

* * *

Alya, annemle yükse sesle tartışıyor, "Bütün Barbilerimi plaja götüreceğim işte!"

Ablam da ona "Alyacım lütfen benim anneme bağırma!" diyor.

Alya durup fısıldamaya başlıyor:

"Plaja bütün Barbilerimi götüreceğim..."

* * *

Elektrik kesiliyor yazlıkta.

"Amaaan gitti elektrikler..." diye söyleniyorum. Alya buzdolabına koşup kapağını açıp bana gösteriyor.

"Hayır, hayır, buraya saklanmış!"

* * *

"Hayvanlara bir zarar vermediğimiz müddetçe onlar bir şey yapmaz" diyorum. "Sen gider köpeğin canını acıtırsan köpek de seni ısırır. Sen gidip kedinin kuyruğunu çekersen kedi de seni tırmalar. Tamam mı? Sen onlara bir şey yapmazsan onlar da sana yapmaz!"

Alya suratıma bakıyor ve soruyor:

"İyi ama ben sivrisineklere hiçbir şey yapmıyorum, onlar neden benim canımı acıtıyor?"