Bu gece, o gece...

9 yıl önceydi!
Hava çokkkk sıcaktı.
Sanki bir terslik vardı, ama ne ?
Ne olduğunu bilmeden uyuduk,
Zoraki...

Tarifi mümkün olmayan uğultu ve ardından şiddetli bir sarsıntıyla uyandık,
Mecburen...
İlk aklıma gelen günlerden ne olduğuydu.
Kıyamet kopuyor sanmıştım ama düşününce bu gün Cuma değildi!
Ama neydi bu, ayağa kalkmak istedim ama korkudan kıpırdayamadım.

Evde ağabeyimle yalnızdık.
Aramızda uzun bir koridor vardı.
Koridorda duran fortmanto devrilmiş, duvardaki çocukluk fotoğrafımı kırmış, yolu kapatmıştı.
Bir türlü durmuyordu sarsıntı.
Ağabeyim bir kaç saniye sonra yanıma ulaşabildi.
Sarıldık birbirimize, çaresizdik...
Aklımızda ailemiz, arkadaşlarımız ve neler olduğunu anlayabilme isteği ile kendimizi sokağa attık. Bulduğumuz ilk telefonla annemleri aradık. Çok şükür iyiydiler.

Şimdi eşim, o zaman sözlü olduğum My Kooo'yu gördüm. Yollarda yıkılan evleri gördükçe iyice korkmuş. Endişeyle beni arıyordu etrafta. Birbirimizi gördüğümüze sevindik. Hemde çookkk...



Kalabalık, konu komşu sokakta.
Herkes şaşkındı.
Biz bir felaket yaşamıştık.
Henüz adı konulmamış...

Saat 03.02'yi gösteriyormuş çokkk sonra öğrendik.
Deprem'in şiddeti 7.4, süresi 45 saniye...
( Depremin açıklanan şiddeti bu. 8 şiddetinde olduğu ama sanayi kenti olduğu için devlet'in maddi kaybı olmasın diye 7.4 olarak gösterildiği de konuşuluyor ki bence de doğru )

Tarihe 17 Ağustos Marmara Depremi diye geçen "Yüzyılın Felaketi" çoook canlar yaktı. Ardında gözü yaşlı binlerce insan bıraktı. On binlerce hemşehrimizi kaybettik, içlerinde arkadaşlarımız, akrabalarımız, komşularımız vardı. Her ailede bir başka acı var. Hala korkuyla uyuyoruz. Hala en ufak bir sarsıntı da uykularımız kaçıyor.

Bu satırları yazarken burnumun direği sızlıyor, içim parçalanıyor. O anı tekrar yaşıyorum. Ve bir daha yaşamaktan çokkk korkuyorum. Kapı eşiklerinin de güvenli olmadığını acı bir şekilde öğrendik. Ben artık yalnız da değilim, küçücük bir oğlum var bana ihtiyacı olan.
Korkuyorum.
Hemde çok !!!

NOT: Hepinizin Beraat Kandili mübarek olsun...