Anne olunca anlarsın!

Çok evet diyen bir çocuk değildim sanırım eskiden…
Asi dik başlı da değildim ama kendi sınırlarım vardı ve onlara dokunulmasından hiç hoşlanmazdım.
İzin almaktan da nefret ederdim.
Çocuk değildim ki ben!

Genelde anneme açık kapı bırakmamak için izin istemek yerine haber vermeyi tercih ederdim. Endişelerinden bir türlü kurtulamayan annem ise genelde “hayır” diye karşılık verirdi benim emrivakilerime.
Ara sıra da “Anne olunca anlarsın” lafını işitirdim..
O zaman masal gibi gelen bu söz şimdi hayatımın baş repliği oldu!
Yanlış anlamayın henüz 7 yaşındaki oğluma bu tür sözler sarf etmiyorum ama iç ses arada böyle yankılanıyor işte…

Hakikaten insan anne olunca ne kadar çok şeyin farkına varıyor değil mi?
Hayatın merkezine koyuyor çocuğunu ve etrafında şekilleniyor her şey..
Bazen bir tabak yemeği yedirebilmek için türlü numaralar çeviriyor, bazen 2 dakika daha uyusun diye evin içinde parmak uçlarında dolaşıyor, bazen de bir anlık sevinci için bir dolu şeyi feda ediyoruz…

Başka çocuklar gibi bakmıyor, onlar gibi gülümsemiyor gibi geliyor insana kendi çocuğu ama başka evlerde de durum farklı değil aslında. Herkesin çocuğu çok özel ve çok kıymetli.
Hayatın bir mucizesi onlar ve yanıbaşımızda hatta yan oda da uyuyorlar düşünsenize..
Bu mücize değil de ne!

Oğlumu ilk kucağıma aldığım andan bugüne kadar geçen süreçte anne olarak belki bir dolu hata yaptım.
Bir sürü çelişki ve gelgitler yaşadım içimde.
Yeterli olabiliyor muyum diye sorgularken kendimi aklımda hep annemin söylediği cümle vardı. “Anne olunca anlarsın” Ve sanırım anladım da..

Şimdi en az benim kadar duygusal, bazı anlarda benden daha melankolik bir oğlum var.
Hasta olduğumda üzerimi örten, sürpriz yapmayı ve özellikle de beni şaşırtmayı seven küçücük bir adam.
Ömür boyu böyle kalmayacak belki ama umuyorum ilerde oğlumla şimdiki gibi arkadaş kalır, sırlarımızı paylaşmaya devam eder ve en önemlisi de acımızı anlayarak hafifletebiliriz...