Acı Tat

Ağır bir anjin geçirdiğim için geçen haftanın büyük bir kısmını evde dinlenerek geçirdim.
Bol bol miskinlik yaptım ama sıkıldığımı da itiraf etmeliyim.
Özellikle Alper okuldayken iyice çekilmez oldu ev…
Boğazımdaki acı da eklenince yalnızlığa, daha da büyüdü içimdeki keder!
O anlarda sığınağım izlenmeyi bekleyen DVD’ler oldu.
Bir dolu film tükettim fırsattan istifade…
Zira gündüz kuşağındaki kadın programları tansiyonumu yükseltebilirdi!

***

Pazar gecesi ise erkenden yatıp Oscar için kurdum saat’i ve gece 01.00’de büyük bir hevesle ekranın karşısına geçtim.
Niyetim kırmızı halı geçişinde ‘kim ne giymiş?’, ‘saçlar nasıl?’, ‘makyajlar olmuş mu?’, ‘aksesuar seçimleri başarılı mı?’ diye kendi kendime geyik yapıp neşelenmekti!
Saat 05.00’e kadar izledim olan biteni…
Ekranda beliren son dakika yazısında “Elazığ’da deprem” olduğunu öğrenince çok üzüldüm.
Yaşanan acı o kadar tanıdıktı ki bana, bize…
17 Ağustos depreminde 19 yaşındaydım.
Nasıl korkmuş, ağabeyimle birbirimize sarılıp nasıl dua etmiştik o 45 saniye boyunca…
Üzerinden 11 yıl geçti ama o anki korkuyu, endişeyi, yaşadığımız paniği ve çaresizliği unutmak mümkün değil!
Umutla sığındıkları eşikler ne çok insana mezar olmuştu!
Doğanın dehşete düşüren sesi, etraftan duyulan çığlıklar, feryatlar hala kulaklarımda…
Geçer gibi oluyor ama en ufak bir artçıda yeniden tetikliyor yüreği…
Geçen zamana rağmen damağımda hala o aynı acı tat var!
Aynı acı…

***

Elazığ depreminde yaşamını yitiren, sevdiklerini kaybeden, evsiz kalan, o korkuyu yaşayan herkese sabır diliyorum…
Allah bir daha göstermesin!
Hepimizi korusun…


Korkularıma rağmen, umutla güzel bir hafta diliyorum.